Korkarak yaşarsan, yalnızca hayatı seyredersin.
Friedrich Nietzsche
İnsanların çoğu, artık konuşmuyor, baktığını görmüyor, söylenenleri işitmiyor. Akla, sanata değer vermiyor.
Halbuki, sanat insanları birbirine yaklaştıran en kuvvetli araçlardan biri değil midir?
Aynı kitabı okuyup sevenler arasında kendiliğinden bir yakınlık başladığı gibi, bir tiyatro eserinin temsilinde, birlikte gülenler veya gözleri yaşaranlar arasında da bir kaynaşma olmaz mı?
Artık olmuyor.
En kıymetli zamanlar boş boş harcanıp savruluyor.
Zaman bir kere gitti mi bir daha geri dönmesine imkan yok.
İnsan düşünce ile görür ve duyar. Geri kalan her şey kördür, sağırdır.
Gözlerim yine mahmurlaştı. Sonbaharda böyle bakıyor gözlerim. Güneşsiz kalmış gibi. Umudum, dallara yürüyen su gibi. Umudum memleketimde canlanacak akıl gibi.
Bir gün gelecek ve gözlerim, güneşle bakacaklar.
Tıpkı, Çukurova gibi.
Salime Kaman
20.10.2016
Bir yanıt yazın